Koolhovens keuze- Februari '25

1990 was een bizar goed jaar voor de gangsterfilm. Wat echter de grootste klassieker zou worden, was van de man die (mede door deze film) de posterboy van het genre zou worden: Goodfellas van Martin Scorsese.

1990 was een bizar goed jaar voor de gangsterfilm. Miller’s Crossing, The Godfather: Part III, The King of New York, The Krays en het onderschatte State of Grace kwamen allemaal uit. Wat echter de grootste klassieker zou worden, was van de man die (mede door deze film) de posterboy van het genre zou worden: Goodfellas van Martin Scorsese.

Ik kan me nog herinneren dat al voor de film uitkwam, de verwachtingen hooggespannen waren. Het was alweer acht jaar geleden dat Scorsese had samengewerkt met Robert De Niro en Goodfellas werd min of meer gepresenteerd als de spirituele opvolger van Mean Streets, de doorbraakfilm van Scorsese uit 1973. In die film gaf De Niro een elektrische performance als de roekeloze Johnny Boy, die even destructief als charismatisch was.

Toen Goodfellas eenmaal uitkwam, werden die verwachtingen volledig waargemaakt, misschien zelfs overtroffen. Scorsese had niet zomaar een gangsterfilm gemaakt, maar een energieke, dynamische reis door het criminele onderwereldleven die de kijker meesleurde alsof je zelf onderdeel van de maffia was.

Scorsese deed wat bijna niemand had verwacht: Hij deed een gooi naar de status van The Godfather (1972, Francis Ford Coppola) als ultieme gangsterfilm. Misschien wel juist door alles 180 graden anders te doen dan Francis Ford Coppola, maakte hij een volledig andere, maar even klassieke, gangsterfilm.  Daar waar The Godfather draait om Michael Corleone die geboren wordt in de maffia en er eigenlijk niks van wil weten, draait Goodfellas om Henry Hill, een jongen die opgroeit met maar één doel: gangster worden. “As far back as I can remember, I always wanted to be a gangster” is niet voor niets de openingszin. En waar The Godfather eindigt met de definitieve inkapseling van Michael, eindigt Goodfellas met uitsluiting. Waar The Godfather opera is, is Goodfellas rock ’n roll. 

Scorsese liet de film overlopen van energie door zijn inventieve cameravoering, de fantastische soundtrack die de sfeer van de jaren '60 en '70 perfect vangt, en door zijn unieke montagestijl.

Toen ik Goodfellas voor het eerst zag, wist ik meteen dat ik een meesterwerk had gezien, maar iedere keer dat ik hem herzag bleek de film toch weer nóg beter. Ik laat hem dan ook graag weer zien op 28 maart in Filmhuis Zicht (Sittard), want de film in het groot zien is toch anders dan thuis. Een absolute aanrader dus ook voor iedere filmclub!

Vraag hier je licentie aan en bekijk hier de trailer

 

Groet! Martin Koolhoven