Koolhovens Keuze - juni

Babe: Pig in the City (1998)

George Miller zal voor altijd herinnerd blijven voor zijn Mad Max-films, maar wat weinig mensen weten is dat hij ook een van de schrijvers en producenten was van de met Oscarnominaties overladen familiefilm Babe, een moderne klassieker in het genre en heel anders dan de post-apocalyptische wastelands van Max Rockatansky.

Nu maakt hij de bioscopen weer woest met zijn Fury Road- prequel Furiosa, maar in 1998 regisseerde hij dus eigenhandig het vervolg op de lieve film Babe, over het zoete varkentje.

Niemand had kunnen verwachten wat voor een groot meesterwerk dat zou zijn. De film kent veel diepe lagen, donkere kanten en ronduit geniale scènes. Het was allemaal zo bizar dat ik me afvroeg hoe hij in hemelsnaam het voor elkaar gekregen had om deze film met studiogeld uit Hollywood te maken. Ik heb een aantal jaar geleden, toen hij een promotietour deed voor Mad Max: Fury Road (die overigens in de zwart-witversie nog indrukwekkender is), een middag met hem geluncht in Amsterdam en mijn eerste vraag was dan ook:

‘George…. How did you get away with Pig in the City?’

Ik had verwacht dat hij zou vertellen dat omdat de eerste film zo succesvol was, hij de vrije hand had gekregen bij het vervolg. Maar hij antwoordde wat anders:

‘Well, I didn’t.’

George vertelde dat hij twintig minuten uit de film heeft moeten snijden van de studio en tot op de dag van vandaag hoop ik dat er ooit nog een director’s cut van de film uitkomt. Maar ja, dat soort praktijken zijn schering en inslag in Hollywood. Zo vertelde Tom Holkenborg me dat de eerste versie die hij van Fury Road zag, twee keer langer was dan de bioscoopversie en ik zou een moord doen om de scènes die hij beschreef te zien.

Anyway, Babe: Pig the City is ook in de huidige vorm een lust voor het oog, oor en ziel. Volwassenen kijken met open mond naar de geniale scènes (hoe hébben ze al die scènes met die dieren gedaan?!), maar ook kinderen gaan volledig met de film mee. Ik draaide de film ooit voor het Cinekid-festival en zag dat de jeugd net zo onder de indruk was van de scène met het hondje zonder achterpoten, die een bijna-doodervaring heeft en zichzelf in de hemel ziet rondspringen. Het is leuk als ze het eerste deel gezien hebben, maar per se hoeft dat niet.

Babe 2:  zien is geloven. Vraag hier de licentie aan. 

Groet,

Martin Koolhoven