Koolhovens Special: Zomerfilm
Zomerfilm
Wat is nou de ideale zomerfilm? Het blijkt dat iedereen daar een eigen definitie van heeft. Maar net als bij popsongs heb je onweerlegbare zomerhits. Ik kan mij de zomers van Holiday Rap, Club Tropicana en Vamos A La Playa nog levendig herinneren. De nummers hebben een fris en zomers gevoel en waren de perfecte soundtrack voor mijn vakantieweken als puber.
Maar zo is er sinds 1975 ook het fenomeen summer blockbuster, het cinematografische equivalent. Het was het jaar dat Jaws uitkwam en voorgoed de filmwereld veranderde. Nog nooit was een film uitgebracht in zoveel bioscopen tegelijk en met zo’n enorme marketingcampagne. Ik was zes, maar zelfs ik kan me ‘de zomer van de witte haai’ nog herinneren. Ik had de film nog niet gezien, maar ik durfde de zee al niet meer in. Jaws zat de hele zomer in het collectieve bewustzijn van de wereld en sindsdien vechten ieder jaar een aantal films om die plek. Zo kan ik me een zomer herinneren dat mijn hele school in de ban was van Grease, die ik dan ook niet voor niks hier vorig jaar noemde als ideale openluchtfilm.
Maar omdat ik niet weer als een ouwe lul uit de hoek wil komen, kies ik de beste summer blockbusters van deze eeuw en om het mezelf makkelijk te maken, geef ik ze op volgorde van uitbreng:
Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (2003)
Doordat Jaws in 1975 een nieuw verdienmodel startte was er steeds minder plaats voor films zonder ingebakken publiek. Er kwamen daardoor steeds meer vervolgen en remakes, maar de eerste van de Pirates-reeks voegde daar nog iets nieuws aan toe. De film was gebaseerd op de attractie in Disneyland en uiteindelijk had het scenario daar verdomd weinig mee te maken.
Dit opende nieuwe mogelijkheden; een gigasucces hoeft geen bekend verhaal te hebben als de titel maar merkwaarde heeft. In die zin is Pirates dus de voorloper van Barbie, de zomerfilm van vorig jaar.
Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen is Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl een van de beste piratenfilms ooit gemaakt.
Vergeet de vervolgen, kijk deze eerste film uit de franchise, want het is een heerlijke zomerfilm.
Vraag hier de licentie aan.
The Hangover (2009)
Gemaakt door dezelfde regisseur die ons later Joker bracht. The Hangover zou een perfecte double bill kunnen zijn met The Bachelor Party uit 1984 dat ook een vrijgezellenfeest als uitgangspunt heeft. Maar waar die film dat feest als hoogtepunt van de film positioneert, is het bij The Hangover slechts het begin. Zoals de titel al aangeeft, draait het in deze komedie om de nasleep.
Als de heren wakker worden vinden ze een tijger in de badkamer, missen er tanden in hun mond, zit er een een baby in de kast en is de bruidegom vermist…
The Hangover was een gigantisch succes en deze zomerfilm kreeg eveneens veel navolging.
Vraag hier de licentie aan.
Bridesmaids (2011)
Er zijn nog steeds mensen die beweren dat vrouwen niet grappig zijn. Dan hebben ze deze film vast niet gezien. Toen regisseur Paul Feig tekende als regisseur hoorde hij in Hollywood: ’Oké, dit is een film met een groep vrouwen in de hoofdrol. Als dit werkt, gaan we dat vaker doen, maar als het niet werkt, doen we dat nooit meer…’
Dit geeft wel een beetje de mindset weer in het oude Hollywood en hoe broodnodig deze film en het succes was. Hoe men daar tot voor kort nog dacht dat films als het bovenstaande The Hangover succesvol zouden kunnen zijn, maar tegelijkertijd over een vrouwelijke tegenhanger nog getwijfeld werd is onbegrijpelijk. Feig voelde de verantwoording die hij had en zei daarover: ’Ik zweette echt peentjes, want als dit niet werkte, was ik in feite de kerel die films voor vrouwen voor altijd de das om deed. Godzijdank werd het een hit.’
Alsof er na het floppen van The Love Guru geen comedy’s over mannen meer gemaakt zouden worden. Anyway, Bridesmaids is een geweldige zomerfilm over Annie (Kristen Wiig) die als getuige op de bruiloft van haar beste vriendin wordt gevraagd en met een groep bruidsmeiden een wilde trip aangaat met het huwelijk als eindstation.
Vraag hier de licentie aan.
Guardians of the Galaxy (2014)
Kort na Jaws was de eerste Star Wars de volgende grote summer blockbuster die de filmindustrie zou veranderen. De daaropvolgende franchise zou een grote invloed hebben en vele volgelingen, zoals de fantasyfilm Willow met Val Kilmer als Han Solo-surrogaat. De invloed was natuurlijk gigantisch in het eerste decennium na de uitbreng van George Lucas’ geesteskind, maar tot op de dag van vandaag bestaat er een Star Wars-mal waarin hits gegoten worden.
En nu een hot take: de eerste Guardians of the Galaxy is zelfs beter dan welke Star Wars-film dan ook (toegegeven, ik ben daar toch altijd wat minder warm voor gelopen dan de rest van de wereld). Het is makkelijk om de visuele effecten te noemen, want dan zou iedere moderne film oudere verslaan. Nee, het scenario is echt goed, de actie werkt, de humor is nog meer op de voorgrond (en écht grappig), en waar de Star Wars-serie irritante digitale sidekicks heeft (Jar Jar, anyone…?) is een personage als Groot in Guardians zowel grappig als ontroerend.
Maar het grootste probleem van de originele Star Wars-trilogie was toch dit: eerlijk is eerlijk, Luke Skywalker is een saaie lulhannes. Laten we elkaar geen mietje noemen, Han Solo is the man. Nonconformisten zijn nu eenmaal leuker dan goody two shoes (zoals Adam Ant ons al ooit probeerde uit te leggen). Niet voor niks zijn de slechteriken in veel Disney tekenfilms memorabeler dan de hoofdrolspelers.
Welnu, Guardians lukt het wat Disney zelf uiteindelijk ook probeerde met de Star Wars-reeks en toen een flop opleverde. Wat als je nu niet een saaie piet als hoofdrol neemt, maar de overmoedige figuur die je gemodelleerd hebt naar Han Solo? Een beetje Marty McFly erin en je hebt de ideale protagonist voor een geweldige science fantasy film. Eigenlijk is Guardians of the Galaxy de beste Star Wars-film die geen deel uitmaakt van die franchise.
Licensie: hier
Mad Max: Fury Road (2015)
Ik had het eigenlijk niet meer verwacht. Het was zo lang geleden dat de derde Mad Max-film uitkwam, dat ik de hoop op een reboot had opgegeven. Al 25 jaar geleden was men bezig met deze film (toen nog met Mel Gibson in de titelrol), maar toen het uiteindelijk zo ver was, stak eerst 9/11 en later de Irak-oorlog een stok in de spaken. Nog weer later hoorden we dat de film een 3D animatiefilm zou worden, maar ook in die hoedanigheid zag de film nooit het licht.
Met een gat van 30 jaar tussen Thunderdome en Fury Road kwam dan in 2015 dan eindelijk het vierde Mad Max-deel in de bioscoop. Tom Hardy had Mel Gibson vervangen, maar nog opvallender was dat niet (zoals voorheen) Max Rockatansky, maar Furiosa (gespeeld door Charlize Theron) de meest centrale figuur was (die ondertussen een eigen prequel kreeg).
Fury Road blew my mind.
Wederom lukte het George Miller om een nieuwe spin aan de franchise te geven. Na de wereld op zijn kop gezet te hebben met het goedkope, dystopische eerste deel, schreef hij geschiedenis met het totaal andere, post-apocalyptische tweede deel waarna ook de derde film compleet anders was. In het nieuwe millennium gooide hij het weer over een totaal andere boeg en inmiddels op bejaarde leeftijd liet hij Hollywood even zien hoe je in de 21e eeuw een actiefilm maakt. Fury Road is een achtervolgingsfilm met nauwelijks plot, wat het tot existentialistische proporties verheft, met een duidelijk feministische inslag. Zonder enige twijfel de beste summer blockbuster die deze eeuw ons tot nu toe bracht en die bij elke keer dat je hem ziet beter wordt.
Fury Road moet gezien worden om te geloven.
Vraag hier de licentie aan.
Groet,
Martin Koolhoven